ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ
«ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ»

75  Χρόνια λειτουργίας

(1942 – 2017)

"Έβεν - έζερ, ... μέχρι τώρα μας βοήθησε ο Κύριος."

Σήμερα στο Σούνιο Αττικής
www.oikogeneia.gr

 

Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί τι σημαντικό ρόλο θα έπαιζε  η ζωή μιας Χριστιανικής Κατασκήνωσης στην ψυχή χιλιάδων προσώπων που πήγαν στις Κατασκηνώσεις της Ελευθέρας Ευαγγελικής Εκκλησίας (από το 1952 στο Σούνιο Αττικής)  για λίγη εξοχή και κάποιο φαγητό, πολύτιμα στοιχεία στις μέρες τις κατοχής αλλά και του μεταπολέμου, και έφυγαν με τη σωτηρία του Χριστού και με πλήθος άλλων πνευματικών και πολιτιστικών στοιχείων που έμελλαν να αλλάξουν συθέμελα την ζωή τους. Πολλοί από μας δεν θα ήμασταν αυτό που σήμερα είμαστε αν δεν είχαμε περάσει από το μεγάλο σχολείο των Κατασκηνώσεων. …. Ο Θάνος και η Ελένη Ρημάκη με το κατασκηνωτικό ψευδώνυμο «Ράξα» είχαν την από Θεού ιδέα για τούτη την διακονία που έμελλε να παίξει ένα τόσο σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη αλλά και πνευματική προκοπή των Ελευθέρων Ευαγγελικών  Εκκλησιών  Ελλάδος.

 Διηγείται ο Θάνος Καρμπόνης ...

Η ιστορία του, …… εκτείνεται βαθύτερα πίσω στις σκοτεινές ημέρες της γερμανικής κατοχής, το 1942. Δύο νέοι τότε, η Ελένη Ρημάκη και ο Θάνος Καρμπόνης…. περπατούσαν σε κάποιο δρόμο της νυχτερινής Αθήνας, μετά τη βραδινή συνάθροιση της Ελεύθερης Ευαγγελικής Εκκλησίας, και συζητούσαν……... Οι οραματισμοί του Πνεύματος και η νεανική τους θέληση, αναγεννημένων πνευματικά υπάρξεων, να υπηρετήσουν το θέλημα του Θεού, ήσαν τα μόνα εφόδια που διέθεταν….. Είχαν ζήσει τις τραγικές εκείνες εικόνες των αδέσποτων παιδιών από τα διαλυμένα ορφανοτροφεία της χώρας που συγκεντρωμένα ξημεροβράδυαζαν πάνω στο διχτυωτό της πλατείας της Ομόνοιας από όπου έβγαιναν ζεστοί ατμοί. Ο χειμώνας ήταν δριμύς. Αυτά ήσαν μισόγυμνα. Για να ζεσταθούν, ιδιαίτερα στις παγωμένες νύχτες, κουλουριάζονταν το ένα μέσα στα σκέλη του άλλου. Την ημέρα πεινασμένα γύριζαν στα γύρω από την Ομόνοια εστιατόρια ψάχνοντας στους τενεκέδες των σκουπιδιών  για υπολείμματα φαγητών των Γερμανών ή ζητιάνευαν….. Η μόνη φροντίδα γι’ αυτά ήταν, το φορτηγό του Δήμου που περνούσε κάθε πρωί και μάζευε τα πτώματα όσων είχαν πεθάνει τη νύχτα. Οι σκηνές ήσαν δραματικές, αλλά κανέναν δεν συγκινούσαν. Ήταν συνηθισμένο φαινόμενο να βρίσκεις στο δρόμο νεκρούς από πείνα.
Ο Θάνος, διηγείται πως άκουγε κάθε πρωί από τα χαράματα, δραματικές κραυγές ανθρώπων στο δρόμο που φώναζαν «πεινάω», Και κάποτε μάζεψε από το δρόμο, ο ίδιος, κοντά στο νοσοκομείο  «Ευαγγελισμός», αναίσθητο κοριτσάκι, νεκρό ή όχι δεν μπορούσε να το διαπιστώσει, που το κουβάλησε στον ώμο του  και το παρέδωσε στο Νοσοκομείο.
… Περπατώντας, η Ελένη έριξε την ιδέα για μια Κατασκήνωση  παιδιών. …Ο Θάνος δεν γνώριζε από αυτά, … Ανταποκρίθηκε όμως πρόθυμα στην πρόταση της Ελένης. Ούτε καν αναρωτήθηκαν που η Κατασκήνωση θα στηθεί, με τι μέσα, με τι χρήματα, που θα βρεθούν  τρόφιμα, σκηνές, κρεβάτια, και τόσα άλλα. Είπαν ναι στην ιδέα και εμπιστεύθηκαν  στον ζωντανό Θεό. …..Συγκέντρωσαν ακόμα σκεύη από το σπίτι τους και από πιστούς που ανταποκρίθηκαν και προσωπικό από τις νεολαίες των Ελεύθερων Ευαγγελικών Εκκλησιών, κυρίως της Εκκλησίας  Λυκούργου 18. …, στήθηκε η πρώτη Κατασκήνωση στον Άγιο Σίλα, στη Νέα Πεντέλη. ……..Ήταν μια εκδήλωση αυθόρμητης χαράς  και ενθουσιασμού. Πολλοί νέοι και νέες προσφέρανε πρόθυμα τον εαυτό τους στο έργο αυτό. Άλλοι  ως ομαδάρχες, άλλοι εργατικό προσωπικό, άλλοι, κυρίως ηλικιωμένες αδελφές, στο μαγείρεμα, άλλοι στα ψώνια. Ένα μελίσσι εργαζομένων……..
Από τα στόματα των παιδιών μπορούσες να ακούς ενθουσιαστικά τραγούδια για το Σούνιο, πολλά από τα οποία ήσαν αυτοσχέδια, όπως το: «Σούνιο, Σούνιο, γλυκιά εξοχή μας» και πολλά άλλα.. Αλλά  η ζωή των κατασκηνώσεων στο Σούνιο, τον πρώτο καιρό ήταν δύσκολη... δεν υπήρχαν πολλές φορές ούτε για το φαγητό. …η Ράξα (Ελένη Ρημάκη) πρότρεπε τα παιδιά συχνά να προσεύχονται  στον Θεό να στείλει χρήματα για το φαγητό τους. Και ο Θεός είναι αλήθεια δεν μας άφησε ποτέ. Προμήθευε τα αναγκαία με θαυμαστό τρόπο. Μας έθρεψε όπως τον προφήτη Ηλία στον χείμαρρο  Χερίθ με το κοράκι στις μέρες της πείνας και με τη χήρα στα Σαρεπτά της Σιδώνας, που το πιθάρι του αλεύρου δεν κενώθηκε και το ρωγί του λαδιού δεν ελαττώθηκε.

………..Οι θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού στο χώρο του Σουνίου πολλές και ανεκδιήγητες. Που να τις θυμηθεί κανείς, πώς να τις περιγράψει;
Παράλληλα μ’ αυτές τις θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού για τη συντήρηση της κατασκήνωσης, άλλες πνευματικές πραγματοποιούντο στην ψυχή των παιδιών. Ο απώτερος σκοπός της κατασκήνωσης δεν ήταν η υλική συντήρηση μόνο. Αυτός δεν υπήρξε ούτε στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής και της μεγάλης πείνας. Από την «αρχηγό Ελένη, που όλους τους τρελαίνει», όπως της τραγουδούσαν τα παιδιά, ως τον τελευταίο ομαδάρχη, τα πνευματικά στελέχη δασκάλους της κατασκήνωσης, ακόμα και το προσωπικό της κουζίνας είχαν συνειδητοποιήσει ότι ο σκοπός όλου αυτού του αγώνα ήταν ένας: « να πάρουν τα παιδιά το Χριστό στην καρδιά τους». Το πνευματικό πρόγραμμα της κατασκήνωσης τηρείτο με σχολαστικότητα, πολύ περισσότερο τώρα στο Σούνιο.
…... Δεκάδες παιδιά ομολογούσαν ότι είχαν γνωρίσει τον Χριστό ως προσωπικό τους Σωτήρα στην περίοδο εκείνη. Και την ομολογία τους αυτή την έδιναν αργότερα στην Εκκλησία που ανήκαν με την υπογράμμιση ότι αυτό είχε γίνει στην κατασκήνωση. Θαυμάσιες πνευματικές εποχές ……. Τα στελέχη, (ομαδάρχες) διαλέγονταν να είναι πνευματικά για να μπορούν να μεταδώσουν τον Χριστό, με το λόγο του Θεού, με τη ζωή τους και το παράδειγμά τους στα παιδιά. ……

 Τα παραπάνω, είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Θάνου  Καρμπόνη «Το μαργαριτάρι του Σουνίου» 142 σελίδες που περιγράφει την ιστορία των κατασκηνώσεων μας και όχι μόνο.

Η κατασκήνωση μας λειτουργεί μετά 75 χρόνια  με τους ιδίους στόχους και αρχές, όπως ξεκίνησε,  παρ ότι οι καιροί έχουν αλλάξει.

Η δόξα ανήκει στον Κύριο

Αντώνης Περιάλης