H κοντή γυναίκα

και τα 1ΟΟ παιδιά της

Η παρακάτω ιστορία έχει σχέση μ’­ένα αληθινό περιστατικό που συνέ­βηκε στην Κίνα μερικές δεκαετίες πριν. Είναι η ιστορία μιας πιστής γυ­ναίκας ιεραποστόλου, η οποία μπρο­στά στον κίνδυνο και στο αδιέξοδο που αντιμετώπιζε αυτή και τα εκατό ορφανά παιδιά για τα οποία ήταν υ­πεύθυνη, έδειξε τέλεια εμπιστοσύνη στη φροντίδα και την πρόνοια του Θεού.

Η Γκλάντυς Εηλγουόρντ ήταν γνω­στή ανάμεσα στους κινέζους φίλους της στη Γιανγκ - Τσενγκ, με το όνο­μα «η κοντή γυναίκα». Ήταν μια μι­κροκαμωμένη κυρία με καστανά μαλ­λιά, που το γλυκό, ήρεμο πρόσωπο της, φανέρωνε τη μεγάλη της πίστη στο Θεό και την όμορφη, ζωντανή επικοινωνία που είχε μαζί Του.

Όταν το 1940 εχθρικά στρατεύμα­τα μπήκαν στην Κίνα, η Γκλάντυς δι­αισθάνθηκε πως οι ήσυχες μέρες εί­χαν πια περάσει και πως αυτή και τα εκατό αγαπημένα παιδιά που φρόντι­ζε βρίσκονταν σε κίνδυνο. Αποφάσι­σε λοιπόν να τα μεταφέρει σε ασφα­λέστερο μέρος. Ήθελε να τα οδηγή­σει σ' ένα καινούργιο χώρο, που ό­μως βρισκόταν πάρα πολύ μακριά. Θα τους έπαιρνε πολλές βδομάδες να φτάσουν εκεί, αφού θα διέσχιζαν βουνά και ποτάμια, πάντα περπατώ­ντας. Θα ήταν ένα επικίνδυνο και κουραστικό ταξίδι μέσα σ' ένα εχθρι­κό περιβάλλον, όμως η μικροκαμω­μένη ιεραπόστολος πίστευε βαθειά πως ο Θεός που αγαπούσε πολύ, θα ήταν διαρκώς κοντά τους και δεν θα τους άφηνε μόνους.

Όταν η Γκλάντυς είπε το σχέδιο της σ’ έναν οδηγό από την περιοχή, ζητώντας τη βοήθεια του, εκείνος της είπε:

— Κυρία μου, πως παίρνετε μια τέ­τοια σοβαρή απόφαση; Το ταξίδι αυ­τό είναι κουραστικό και γεμάτο κιν­δύνους. Μια γυναίκα μόνη με εκατό μικρά παιδιά! Ξέρετε τι κατάσταση επικρατεί στη χώρα μας αυτές τις μέρες.

Εκείνη χαμογέλασε και είπε:

— Τα ξέρω όλα αυτά. Όμως τα παι­διά πρέπει να πάνε κάπου που θα είναι ασφαλή. Ο Θεός που έβαλε αυτό στην καρδιά μου θα μας φροντίσει. Ο κινέζος οδηγός την κοίταξε πα­ραξενεμένος. Ο Θεός; Ποιος είναι αυτός πάλι; «Μα τι ανοησίες είναι αυτές», σκέφτηκε,«σίγουρα η γυναί­κα είναι τρελή». Όμως δυνατά είπε:

— Έχετε μαζί σας αρκετό φαγητό και χρήματα για το ταξίδι;

— Όχι, δεν έχουμε, αλλά το έχουμε κι αυτό εμπιστευτεί στην φροντίδα του Θεού, ήταν η απάντηση της πιστής γυναίκας.

Ο οδηγός έμεινε για λίγο σκεφτι­κός. Κάτι μέσα του, του λέγε πως αυτή η γυναίκα έχει κάτι το ξεχωρι­στό. Τέτοια δυνατή πίστη δεν είχε δει ποτέ σε κανέναν της δικιάς του θρησκείας. Τελικά δέχθηκε να τους συνοδέψει, προμηθεύοντας τους μά­λιστα με πολλά από τα απαραίτητα που δεν είχαν.

Στο ταξίδι τα μεγαλύτερα αγόρια βρήκαν ένα τρόπο για να δείχνουν στους υπόλοιπους της ομάδας το δρόμο που έπρεπε ν' ακολουθή­σουν. Έγραφαν πάνω στις πέτρες ε­δάφια από τη Βίβλο, που 'μοιαζαν με κάποιο «σήμα κατατεθέν».

Μέρα με τη μέρα, η Γκλάντυς και τα παιδιά εμπιστεύονταν όλο και πε­ρισσότερο το Θεό. Εκείνος ήταν που τους βοηθούσε να βρίσκουν το δρόμο τους με ασφάλεια μέσα από τις απότομες βουνοπλαγιές. Η πορεία τους, τους θύμιζε τόσο πολύ την ι­στορία που ‘χαν μάθει στο Κυριάκο Σχολείο για τη μεγάλη πορεία των Ι­σραηλιτών μέσα στην Έρημο. Μπο­ρεί να μην είχαν «νεφέλη» ή «στήλη φωτός», όπως ο λαός του Θεού, ό­μως η παρουσία Του ήταν έντονη μέ­σα τους.

Όταν αισθάνονταν τόσο κουρα­σμένα που να μη μπορούν πια να προχωρήσουν, η Γκλάντυς άρχιζε να ψέλνει κάποιον γνωστό τους ύμνο. Τότε τα παιδιά ξανάβρισκαν το κέφι τους και συνέχιζαν την πορεία τους ψάλλοντας.

Η θαρραλέα αυτή μικρή ομάδα έ­φτασε κάποτε στον προορισμό της, που ήταν κάποιο ορφανοτροφείο σε μια μικρή πόλη, την Τουφέγκη. Σε ό­λο το διάστημα του μακρινού ταξιδι­ού τους, τα παιδιά είχαν αναγκαστεί μερικές φορές να πάνε για ύπνο με πληγωμένα από τις πέτρες και τα αγ­κάθια πόδια και μ' άδειο στομάχι, μα ποτέ δε γκρίνιασαν ή παραπονέθη­καν. Αγαπούσαν και θαύμαζαν την καλή ιεραπόστολο που με αληθινή αγάπη κι ενδιαφέρον τα οδήγησε με ασφάλεια. Βλέποντας την να έχει τέ­τοια μεγάλη εμπιστοσύνη στο Θεό παρ’ όλα τα προβλήματα και τις δυ­σκολίες, έπαιρναν κι εκείνα κουρά­γιο και ξανάβρισκαν την πίστη τους.

Ήταν γι' αυτά ένα μεγάλο μάθημα αυτή η «Πορεία Πίστης».

Ξέρετε παιδιά, δεν είναι ανάγκη μόνο στα «μεγάλα» πράγματα να εμ­πιστευόμαστε το Θεό. Αλλά και στα «μικρά», τα καθημερινά. Στο σχολείο στο παιγνίδι, στις σχέσεις μας με τους γονείς μας. Θυμηθείτε το εδά­φιο Φιλιπ. 4:6 που λέει: «Μην ανησυ­χείτε για τίποτα. Ο Κύριος είναι κοντά».