H κοντή γυναίκα

και τα 1ΟΟ παιδιά της

Η παρακάτω ιστορία έχει σχέση μ’ένα αληθινό περιστατικό που συνέβηκε στην Κίνα μερικές δεκαετίες πριν. Είναι η ιστορία μιας πιστής γυναίκας ιεραποστόλου, η οποία μπροστά στον κίνδυνο και στο αδιέξοδο που αντιμετώπιζε αυτή και τα εκατό ορφανά παιδιά για τα οποία ήταν υπεύθυνη, έδειξε τέλεια εμπιστοσύνη στη φροντίδα και την πρόνοια του Θεού.

Η Γκλάντυς Εηλγουόρντ ήταν γνωστή ανάμεσα στους κινέζους φίλους της στη Γιανγκ - Τσενγκ, με το όνομα «η κοντή γυναίκα». Ήταν μια μικροκαμωμένη κυρία με καστανά μαλλιά, που το γλυκό, ήρεμο πρόσωπο της, φανέρωνε τη μεγάλη της πίστη στο Θεό και την όμορφη, ζωντανή επικοινωνία που είχε μαζί Του.

Όταν το 1940 εχθρικά στρατεύματα μπήκαν στην Κίνα, η Γκλάντυς διαισθάνθηκε πως οι ήσυχες μέρες είχαν πια περάσει και πως αυτή και τα εκατό αγαπημένα παιδιά που φρόντιζε βρίσκονταν σε κίνδυνο. Αποφάσισε λοιπόν να τα μεταφέρει σε ασφαλέστερο μέρος. Ήθελε να τα οδηγήσει σ' ένα καινούργιο χώρο, που όμως βρισκόταν πάρα πολύ μακριά. Θα τους έπαιρνε πολλές βδομάδες να φτάσουν εκεί, αφού θα διέσχιζαν βουνά και ποτάμια, πάντα περπατώντας. Θα ήταν ένα επικίνδυνο και κουραστικό ταξίδι μέσα σ' ένα εχθρικό περιβάλλον, όμως η μικροκαμωμένη ιεραπόστολος πίστευε βαθειά πως ο Θεός που αγαπούσε πολύ, θα ήταν διαρκώς κοντά τους και δεν θα τους άφηνε μόνους.

Όταν η Γκλάντυς είπε το σχέδιο της σ’ έναν οδηγό από την περιοχή, ζητώντας τη βοήθεια του, εκείνος της είπε:

— Κυρία μου, πως παίρνετε μια τέτοια σοβαρή απόφαση; Το ταξίδι αυτό είναι κουραστικό και γεμάτο κινδύνους. Μια γυναίκα μόνη με εκατό μικρά παιδιά! Ξέρετε τι κατάσταση επικρατεί στη χώρα μας αυτές τις μέρες.

Εκείνη χαμογέλασε και είπε:

— Τα ξέρω όλα αυτά. Όμως τα παιδιά πρέπει να πάνε κάπου που θα είναι ασφαλή. Ο Θεός που έβαλε αυτό στην καρδιά μου θα μας φροντίσει. Ο κινέζος οδηγός την κοίταξε παραξενεμένος. Ο Θεός; Ποιος είναι αυτός πάλι; «Μα τι ανοησίες είναι αυτές», σκέφτηκε,«σίγουρα η γυναίκα είναι τρελή». Όμως δυνατά είπε:

— Έχετε μαζί σας αρκετό φαγητό και χρήματα για το ταξίδι;

— Όχι, δεν έχουμε, αλλά το έχουμε κι αυτό εμπιστευτεί στην φροντίδα του Θεού, ήταν η απάντηση της πιστής γυναίκας.

Ο οδηγός έμεινε για λίγο σκεφτικός. Κάτι μέσα του, του λέγε πως αυτή η γυναίκα έχει κάτι το ξεχωριστό. Τέτοια δυνατή πίστη δεν είχε δει ποτέ σε κανέναν της δικιάς του θρησκείας. Τελικά δέχθηκε να τους συνοδέψει, προμηθεύοντας τους μάλιστα με πολλά από τα απαραίτητα που δεν είχαν.

Στο ταξίδι τα μεγαλύτερα αγόρια βρήκαν ένα τρόπο για να δείχνουν στους υπόλοιπους της ομάδας το δρόμο που έπρεπε ν' ακολουθήσουν. Έγραφαν πάνω στις πέτρες εδάφια από τη Βίβλο, που 'μοιαζαν με κάποιο «σήμα κατατεθέν».

Μέρα με τη μέρα, η Γκλάντυς και τα παιδιά εμπιστεύονταν όλο και περισσότερο το Θεό. Εκείνος ήταν που τους βοηθούσε να βρίσκουν το δρόμο τους με ασφάλεια μέσα από τις απότομες βουνοπλαγιές. Η πορεία τους, τους θύμιζε τόσο πολύ την ιστορία που ‘χαν μάθει στο Κυριάκο Σχολείο για τη μεγάλη πορεία των Ισραηλιτών μέσα στην Έρημο. Μπορεί να μην είχαν «νεφέλη» ή «στήλη φωτός», όπως ο λαός του Θεού, όμως η παρουσία Του ήταν έντονη μέσα τους.

Όταν αισθάνονταν τόσο κουρασμένα που να μη μπορούν πια να προχωρήσουν, η Γκλάντυς άρχιζε να ψέλνει κάποιον γνωστό τους ύμνο. Τότε τα παιδιά ξανάβρισκαν το κέφι τους και συνέχιζαν την πορεία τους ψάλλοντας.

Η θαρραλέα αυτή μικρή ομάδα έφτασε κάποτε στον προορισμό της, που ήταν κάποιο ορφανοτροφείο σε μια μικρή πόλη, την Τουφέγκη. Σε όλο το διάστημα του μακρινού ταξιδιού τους, τα παιδιά είχαν αναγκαστεί μερικές φορές να πάνε για ύπνο με πληγωμένα από τις πέτρες και τα αγκάθια πόδια και μ' άδειο στομάχι, μα ποτέ δε γκρίνιασαν ή παραπονέθηκαν. Αγαπούσαν και θαύμαζαν την καλή ιεραπόστολο που με αληθινή αγάπη κι ενδιαφέρον τα οδήγησε με ασφάλεια. Βλέποντας την να έχει τέτοια μεγάλη εμπιστοσύνη στο Θεό παρ’ όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες, έπαιρναν κι εκείνα κουράγιο και ξανάβρισκαν την πίστη τους.

Ήταν γι' αυτά ένα μεγάλο μάθημα αυτή η «Πορεία Πίστης».

Ξέρετε παιδιά, δεν είναι ανάγκη μόνο στα «μεγάλα» πράγματα να εμπιστευόμαστε το Θεό. Αλλά και στα «μικρά», τα καθημερινά. Στο σχολείο στο παιγνίδι, στις σχέσεις μας με τους γονείς μας. Θυμηθείτε το εδάφιο Φιλιπ. 4:6 που λέει: «Μην ανησυχείτε για τίποτα. Ο Κύριος είναι κοντά».