ΤΟ ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΔΟΧΕΙΟ

Ένας νεροκουβαλητής στην Ινδία είχε δύο μεγάλα δοχεία, το καθένα κρεμασμένο στις άκρες ενός κονταριού που κουβαλούσε στο λαιμό του. Το ένα από αυτά είχε μια ρωγμή και ενώ το άλλο ήταν τέλειο και πάντα παρέδιδε όλη την ποσότητα νερού στο τέλος μιας μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι του αφέντη, το ραγισμένο δοχείο έφθανε μόλις μισογεμάτο.

Για δύο ολόκληρα χρόνια αυτό συνέβαινε καθημερινά, με τον κουβαλητή να παραδίδει μόνο ένα και μισό δοχεία γεμάτα με νερό στο σπίτι του αφέντη του. Φυσικά το τέλειο δοχείο ήταν υπερήφανο για τα κατορθώματά του, εξυπηρετώντας απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί.

Όμως το φτωχό ραγισμένο δοχείο ντρεπόταν για τη δική του ατέλεια και ήταν δυστυχισμένο που μπορούσε να καταφέρει μόνο τα μισά από αυτά για τα οποία ήταν φτιαγμένο.

Ύστερα από δύο χρόνια μιας κατάστασης που φαινόταν να είναι τίποτα άλλο από μια πικρή αποτυχία, μία μέρα αποφάσισε να μιλήσει στον κουβαλητή δίπλα στο ρυάκι.

«Ντρέπομαι για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!»

«Γιατί;», ρώτησε ο κουβαλητής. «Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;».

«Τα δύο τελευταία χρόνια ήμουν ικανό να παραδίδω μόνο μισό φορτίο εξαιτίας αυτής της ρωγμής στο πλευρό μου που αφήνει το νερό να διαρρέει σε όλο το δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι του αφέντη σου. Εξαιτίας των ελαττωμάτων μου είσαι υποχρεωμένος να κάνεις όλο αυτό τον κόπο χωρίς να ανταμείβεσαι πλήρως των προσπαθειών σου!» είπε το δοχείο.

Ο νεροκουβαλητής λυπήθηκε το παλιό ραγισμένο δοχείο και με συμπόνια του είπε: «Καθώς θα γυρίζουμε στο σπίτι του αφέντη θα ήθελα να προσέξεις τα όμορφα λουλούδια κατά μήκος του μονοπατιού».

Πραγματικά, καθώς ανηφόριζαν το λόφο, το παλιό ραγισμένο δοχείο πρόσεξε τον ήλιο να ζεσταίνει τα όμορφα αγριολούλουδα στην άκρη του μονοπατιού και αυτό του έφτιαξε λίγο τη διάθεση. Αλλά στο τέλος της διαδρομής ακόμα αισθανόταν άσχημα γιατί είχε αφήσει να διαρρεύσει μισό από το φορτίο του και έτσι απολογήθηκε ξανά στον κουβαλητή για την αποτυχία του.

Ο κουβαλητής είπε στο δοχείο:

«Παρατήρησες ότι υπήρχαν λουλούδια μόνο από το δική σου πλευρά κατά μήκος του μονοπατιού, αλλά όχι από τη μεριά του άλλου δοχείου; Αυτό συμβαίνει γιατί πάντα γνώριζα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους λουλουδιών στη δική σου πλευρά και κάθε μέρα καθώς βαδίζαμε επιστρέφοντας από το ρυάκι τους πότιζες. Για δύο χρόνια μπορούσα να μαζεύω αυτά τα όμορφα άνθη για να διακοσμώ το τραπέζι του αφεντικού μου. Αν εσύ δεν ήσουν έτσι ακριβώς όπως είσαι αυτή η ομορφιά δε θα μεγάλυνε το σπίτι του!»

Το δοχείο από μόνο του δεν ήταν παρά ένα ραγισμένο «κακόμοιρο» δοχείο. Δεν ήταν η ατέλειά του που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ευφυΐα του κουβαλητή και η ιδιαίτερη ικανότητά του να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του δοχείου.

Κι εμείς ήμαστε ραγισμένα δοχεία που στα χέρια του Θεού μπορούμε να γίνουμε χρήσιμα. Ο Θεός μπορεί να μετατρέψει τις αδυναμίες μας και να δουλέψει αθόρυβα με αυτές για τη δική Του δόξα.