ΣΑΝ ΤΗΝ
ΠΟΝΗΡΗ ΑΛΕΠΟΥ
Αν είσαι
πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος, πρότεινε κάποιος δείχνοντας πνεύμα, να μη πεις
τίποτε στο παιδί σου. Να τ' αφήσεις ανεπηρέαστο, μόνο του να μεγαλώσει και να
διάλεξη το δρόμο του. Να σεβαστείς την ελευθερία του. Να μην του μιλήσεις
καθόλου για Θεό.
-Ξέρεις, απάντησε ό άλλος, που πριν λίγες βδομάδες είχε αποκτήσει τον τίτλο του μπαμπά, μου θυμίζεις έτσι όπως μιλάς την αλεπού.
-Την αλεπού, γιατί ; Ρώτησε ο πρώτος.
-Να,
διάβασα κάπου για μια γριά αλεπού, που στεκόταν έξω από ένα κλειδωμένο κοτέτσι και έβριζε τη
νοικοκυρά, με τούτα τα λόγια: «Ντροπή σου, καθόλου δεν αγαπάς τις κότες σου. Γιατί
δεν τους ανοίγεις το κοτέτσι να βγουν έξω και να βοσκήσουν ελευθέρα;». Η νοικοκυρά
όμως, δεν ξεγελιόταν από της παμπόνηρης γριάς αλεπούς τα τεχνάσματα.
Όμοια, ας
μη ξεγελαστεί κανένας γονιός ή δάσκαλος με τα ύπουλα τούτα κηρύγματα ενός ψευτο -φιλελευθερισμού. Ν' αφήσεις το παιδί σου ελεύθερο! Αλλά
τι σημαίνει ελευθερία; Μήπως να τ' αφήσεις απροστάτευτο και απροειδοποίητο
στης γειτονιάς, του σχολείου, του φίλου, της κοινωνίας γενικά την –αλλοίμονο,
σχεδόν πάντοτε- κακή επιρροή; ΄Η μήπως να τ’ αφήσεις
σαν κάποιο ακαλλιέργητο χέρσο κήπο, να φούντωσει αγκάθια
και τσουκνίδες και αγριόχορτα; Δεν ελευθερώνεις, άλλα προδίδεις το παιδί σου
έτσι. Δεν το σώζεις, αλλά το χάνεις. Και ο κόπος σου θά
'ναι μάταιος και ο καρπός επικίνδυνος, σαν δώσεις στην Κοινωνία αύριο ένα γεροδεμένο
σώμα, με μέσα του μια ακαλλιέργητη, δούλη στα πάθη και αγύμναστη στο αγαθό
ψυχή. Μάταιος και επικίνδυνος.
Σε σένα
κοιτάζει με εμπιστοσύνη το παιδί σου. Θα του δώσεις το χέρι;
