«Το καρφί»

Ήτανε σοφή, η μητέρα του Τέλη. Και είχε πάντοτε έναν όμορφο δικό της τρόπο, ν’ αντιμετωπίζει του Τέλη, του μοναχογιού της, τις ζαβολιές και τις αταξίες. Το ξύλο, δεν το χρησιμοποιούσε, παρά σπάνια. Η συμβουλή της ήταν γλυκιά και ολιγόλογη. Η τιμωρία, όσες φορές αναγκαζόταν σε τούτη, δεν είχε μέσα της το ξέσπασμα του θυμού.

Ο Τέλης, αγαπούσε τη μητέρα του. Όμως, παρ’ όλο τις καλές του αποφάσεις και την καλή του διάθεση, δεν τα κατάφερνε πάντοτε να την ευχαριστεί. Δεν έλειπαν και οι μέρες, που το ίδιο σφάλμα, έφτανε να το κάνει δυο και τρεις φορές. Πόσο στενοχωριόταν ο Τέλης, γι’ αυτό!..

Ώσπου, η μητέρα του σκέφτηκε να τον βοηθήσει, μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο στο σημείο τούτο. Του είπε, μια μέρα.

- Τέλη, παιδί μου, είδες στο δωμάτιό σου που κρέμασα κείνη την όμορφη σανίδα; Είδες και τα καρφιά με το σφυρί, στο τραπέζι σου;

- Ναι, μητέρα, είπε ο Τέλης. Μα, γιατί τα έβαλες εκεί; Τι δουλειά έχουν στο δωμάτιό μου;

- Σκέφτηκα, Τέλη, πρόσθεσε η μητέρα, το εξής: Κάθε φορά που κάνεις μια παράβαση, θα καρφώνεις στο σανίδι ένα καρφί. Όταν όμως ζητήσεις συγνώμη για το σφάλμα σου, το καρφί δεν είναι ανάγκη να παραμένει στο σανίδι. Μπορείς να το βγάζεις. Γι’ αυτό σου δίνω κι αυτή την τανάλια.

Ο Τέλης έκανε όπως του είπε η μητέρα του. Πότε κάρφωνε κανένα καρφί, πότε το έβγαζε με την τανάλια.

Ώσπου... μια μέρα, κρατώντας ακόμη την τανάλια στα χέρια του, έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας του, κλαίγοντας.

- Μαμά, είπε. Λυπάμαι τόσο πολύ! Η όμορφη σανίδα μου, σήμερα δεν έχει κανένα καρφί. Όμως, είναι γεμάτη τρύπες!..

- Καλό μου αγόρι, είπε η μητέρα. Χαίρομαι, γιατί βλέπω πως πήρες το μάθημά σου. Ναι, η συγνώμη είναι ένα πράγμα. Και άλλο πράγμα είναι η αποκατάσταση. Υπάρχουν αμαρτίες, που όταν μετανοήσεις γι’ αυτές, ο Θεός με αγάπη σε συγχωρεί. Όμως και μετά τη συγνώμη, μένουν... οι τρύπες.

Όταν ο μέθυσος μετανοήσει, έχει πια μια συγχωρεμένη ψυχή, κι ένα... κατεστραμμένο από το οινόπνευμα σώμα. Όταν δυσφημήσεις το φίλο σου, αυτός μπορεί να σε συγχωρήσει. Τα άσχημα όμως λόγια που σκόρπισες, ποιος θα τα μαζέψει; Η συγνώμη δίνεται, μένει όμως η τρύπα.

Ο Τέλης ποτέ δεν ξέχασε τούτο το μάθημα. Ένιωσε, πως πιο καλά είναι να προσέχει κανείς και να προλαβαίνει, παρά να γιομίζει τη σανίδα τρύπες, από συνέπειες που είναι δύσκολο, κι άλλες φορές αδύνατο να επουλώσει.

Εσύ, τι λες, φίλε μου, γι’ αυτό;

από το παιδικό περιοδικό

ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ

Φεβρουάριος 1968